Przeprowadzka

                Uczestniczyłem jakiś czas temu w przeprowadzce znajomego. Wydaje się, że przeprowadzka jest sentymentalną podróżą, w trakcie której odkrywamy przeróżne drobiazgi nazbierane przez lata. Gdy przypominają się różne sytuacje związane z danym miejscem, radosne okazje i podobne odczucia. W Japonii nawet uznaje się istnienie czegoś takiego jak duch miejsca. Nawet jeżeli świątynia była przebudowana kilkanaście razy uważa się, że jest to ten sam budynek co przed 1000 lat, bo przecież jego duch dalej zamieszkuje jego mury. Może na czas remontu zasiadł w pobliskim lasku, odpoczywając i radośnie śpiąc przyjednym z pni, a gdy remont się skończył wrócił, by podziwiać nowiutkie ściany w których może zamieszkać. W tym przypadku jednak nie czułem tego ducha przeprowadzki. Możliwe, że potwornie nieporęczna oraz ciężka komoda postawiła sobie za cel swojego istnienia zmiażdżenie elementów mojego ciała takich jak klatka piersiowa i głowa, a przez większość czasu siedziała sobie spokojnie w kącie przykryta książkami, ładnym talerzykiem z wycieczki do Egiptu oraz garścią cukierków o różnorakich smakach. Tego dnia jednak wyszła z uśpienia i świadoma swojej misji zaatakowała z całą swoją siłą moje ciało, jednak oparłem się jej i musiała wrócić do stanu spoczynku, w innym domu. Ciekawe, że czasami właśnie nadajemy przedmiotom jakieś intencje oraz je personifikujemy. Maszynka do chleba mnie ucięła, czajnik nie chce mnie słuchać a radio nie łapie sygnału. Przecież to oczywiste – czajnik nie ma uszu, radio nie ma rączek by złapać sygnał, a maszynka do chleba ucięła Cię bo wszedłeś na jej teren i zasługujesz na cierpienie.

                Przeprowadzka udała się sprawnie i szybciutko. Zostaliśmy wynagrodzeni pieniędzmi, piwem i cukierkami. Tymi ostatnimi tak nieoficjalnie, ale i tak bardzo byłem z nich zadowolony. W cukierkach musi istnieć jakaś magia, przecież każdy je lubi niezależnie od stanu cywilnego, wieku, płci, kolory skóry, rozmiaru buta oraz preferencji odnośnie nadzienia drożdżówki(budyń!). Może spowodowane jest to tym, że jako dzieci dostawaliśmy cukierki i właśnie teraz biorąc tą małą kulkę z słodkiego czegoś znowu stajemy się tym samym dzieckiem – małym, słodkim i radosnym, bez znajomości języków obcych, obsługi różnorakich maszyn, rozumienia machiny biurokratycznych i płacenia za własne jedzenie w sklepie. Myślenie o sobie, że nie jestem dzieckiem jest zresztą raczej nieprawidłowe. Jeżeli mam 20 lat, to przecież mam 13(a nawet więcej). Więc skoro jestem dorosłym to musze być dzieckiem, przecież to jest jakby kolejna warstwa na którą te doświadczenie i zmiany się nakładają. Mam niestety wrażenie, ze niektórzy zamiast używać tego dziecka w sobie jako fundamentu używają go jako nawozu, który ma zginąć i zniknąć by nie przeszkadzał. Moje dziecko ma się dobrze, chociaż czasami marudzi. A cukierek, który dostałem w nagrodę – ten cukierek, który sprawił, że pieniądze i piwo zeszły na dalszy plan – był super smaczny.